Op 20 juni, de Werelddag van de Vluchtelingen, brak onze planeet een triest record : meer dan 60 miljoen mensen werden, onder meer als gevolg van oorlog, gedwongen uit te zwermen over heel de wereld. De meeste onder hen migreerden tussen landen in het zuidelijk halfrond. Enkel een beperkt aantal onder hen zocht zijn heil in Europa…
Ziek als ze is van slecht verdeelde rijkdom en een onlesbare consumptiedrang, laat de westerse wereld duidelijk blijken dat ze zich zorgen maakt over de komst van asielzoekers. Haar enige oplossing lijkt wel het sluiten van grenzen, het neerpoten van muren of prikkeldraad en het installeren van « hotspots » om mensen te selecteren die hun toevlucht zoeken in landen die nochtans de middelen hebben om ze op te vangen. In deze zelfde protectionistische houding gaat ze zelfs zover om asielzoekers tegen te houden in zogenaamde Afrikaanse « transitlanden ».
Herinnert u het zich nog, de val van de Berlijnse muur in 1989? De overwinning van de bewegingsvrijheid, een universeel mensenrecht? Waarom worden dan vandaag volkeren van elkaar gescheiden door zo’n 40.000 kilometer muur? « Elk volk kan best claimen dat het vreedzaam en broederlijk is. Geweld en agressie komen altijd van de andere, de vreemdeling, de barbaar … zij die niet dezelfde huidskleur hebben, anders bidden en anders spreken. Die andere moet zo ver mogelijk weggejaagd worden, weg van de grenzen van het land dat zich solidair tegen hen verdedigt »[1].
Deze opvatting over de verhoudingen tussen groepen is zo oud als de mensheid. Maar het is opvallend dat ze opnieuw zo venijnig opdoemt aan het begin van deze 21ste eeuw. Dachten we niet, terecht, dat de mensheid gegroeid was in solidariteit, of zelfs broederlijkheid? Als een soort van gigantische regressiegolf lijken deze frequente opstoten van wantrouwen en racisme de verworvenheden van onze beschaving wel te overspoelen.
De Josefastichting deelt deze opvatting niet. Of ze nu individueel is of collectief, uitgesproken of niet. Ze wil solidariteit en broederlijkheid in een heel concrete omgeving vorm geven. Het Josefa House biedt de mogelijkheid om met migranten samen te wonen en gastvrijheid te delen, om samen met hen onze migratie te beleven en « het beste » in ons broederlijk te delen. In de hoop dat onze blik op migratie zich op een vredevolle en duurzame wijze verder ontwikkelt…
Jean-Louis
Open brief van Michel Rocard, Le nouvel observateur, 7 maart 2013.
