« Treed mijn ziel niet binnen met je schoenen ». Dat is de titel van een boek van Paola Pigani. Maar het is ook een zigeunerspreuk. Elke echte ontmoeting opent een gemeenschappelijke ruimte waarin ieder een stukje van zichzelf ontsluiert om de ander rijker te maken. In zichzelf plaats maken voor de ander vraagt tijd en geduld voor jezelf en voor die ander. In een ontmoeting doet ieder zijn schoenen uit en komt de ander een stukje tegemoet.
Mijn verlangen om als vrijwilligster actief te zijn in het Josefa House is voor mij een ommekeer en een uitnodiging om gewoon aanwezig te zijn, gratis, voor niets… Ik heb geleerd, en bij iedere ontmoeting leer ik om me door de ander te laten verwelkomen, vooraleer hem/haar eerst zelf te willen verwelkomen, om van hem/haar te ontvangen vooraleer zelf te willen geven. Met lege handen naar de ander gaan, gratis, voor niets, is spannend, maar noodzakelijk om de aan ander niet voorbij te gaan.
Tijdens een reis door Brazilië heb ik deze zin op een muur onthouden : «Het belangrijkste is niet het doel, maar de weg die we samen afleggen». Dus neem ik de tijd om op weg te gaan, om de bewoners van Josefa House te ontmoeten. Op de eerste gezamenlijke maaltijd in Josefa House, sprak iedereen Engels. Ik spreek heel slecht Engels. Als je vanuit een totaal vreemd land hier terecht komt, begrijp je misschien amper één woord op tien. Die avond voelde ik me alsof ik uit een heel ver land kwam.
Valérie
